AKTUALNOŚCI

14 października po długiej chorobie zmarł w wieku 84 lat Stanisław Radwan, muzyk i legenda polskiego teatru. W jego życiu wielką rolę odegrał Jan Paweł II – przypominamy jedno z ich spotkań, przywołane we wspomnieniach wybitnego kompozytora:

„[…] Miałem jeszcze jedno niesamowite spotkanie. Przyjechałem, żeby uzyskać zgodę Ojca Świętego na wystawienie w Starym Teatrze Przed sklepem jubilera. W czasie rozmowy papież powiedział: «Nie wypieram się niczego, co do tej pory opublikowałem. Mogę różnie to oceniać, ale nie wypieram się tego». To był 1982 roku. Miałem jechać do Spoleto, pisałem tam muzykę i dostałem paszport dlatego, że ci ze Spoleto zagrozili Pagartowi karą. Pagart wszystko zorganizował, podpisali umowę z festiwalem w Spoleto. Jak mi powiedzieli: «No nie, pan nie dostanie paszportu», ja mówię: «OK, tylko proszę załatwić to ze Spoleto, żeby zdążyli zaangażować innego kompozytora». I dostaję telefon: «Proszę pana, kara, którą musielibyśmy zapłacić, jest tak wysoka, że to się nam nie opłaca. Załatwiliśmy wszystko, pan pojedzie». Po premierze w Spoleto pojechałem do Rzymu. To była cudowna przygoda, bo to był dzień, w którym myśmy grali z Italią półfinał w mistrzostwach świata w Hiszpanii. Później drużyna Piechniczka wygrała z Francją mecz o III miejsce.

Miałem zarezerwowany hotel koło Fontanna di Trevi, zjeżdżam w pobliżu tego hotelu i, cholera, widzę, że będzie problem z parkowaniem. Wtedy nie było parkometrów w Rzymie, trzeba by znaleźć miejsce do zaparkowania. I tak się już wpycham, gdy nagle widzę, podjeżdża do mnie na motorze policjant i mówi: «Nie parkuj tu». A ja mówię: «Perché no?». On: «My dzisiej wieczorem gramy z Polakami. Ty masz targa polacca – polskie znaki rejestracyjne. My wygramy na pewno, ale niechby się tak stało, że wy wygracie, to ty tego samochodu nie masz dlatego, że tędy chodzą tifosi i rozwalą ci samochód». – «No to co mam robić?». – «Jedź za mną». Ja mówię: «Chciałbym mieć takiego policjanta w Polsce». On na to: «Nie gadaj, jedź za mną». I jadę za nim, ale w pewnym momencie pomyślałem, że on mnie wciąga w pułapkę, bo tam jest jednokierunkowa, a on pod prąd i ja za nim. Z tamtej strony nic nie jedzie, bo to willowa uliczka. On mówi: «Tu sobie zaparkuj», dodał gazu i pojechał.

Później idę do papieża, on wiedział dokładnie, w jakiej sprawie. Najpierw była 3-minutowa rozmowa na ten temat, a potem papież mówi: «A teraz cię zapraszam na kolację. Będzie kilka osób». Było trzech biskupów, jeden kardynał i jakiś profesor z Buenos Aires. Oni rozmawiali o swoich sprawach. W pewnym momencie stała się rzecz nadzwyczajna, mało mi się takich rzeczy przydarzyło. Papież przeprosił wszystkich, że musi ze mną porozmawiać po polsku, bo wspólnym językiem przy stole był francuski. I pyta: «Opowiedz mi, co u pana Władysława, co u twojej mamy? A co z braćmi? Co z siostrami? Bo ja sobie muszę trochę odpocząć». Zacząłem gadać, a on się tak oparł, że niby słucha. Jestem przekonany, że spał. Tylko że później mnie zapytał: „Ale tego nie dosłyszałem, co tam z Józiem?”. A ja byłem przekonany, że słyszałem jego głęboki, miarowy oddech. Zdałem sobie sprawę, że dałem chwilę wytchnienia papieżowi, że spotkało mnie takie szczęście – dałem mu te 3 minuty wytchnienia. To nie trwało dłużej. I już znowu był pełen energii. A ja byłem właściwie do końca sparaliżowany. Żegnamy się już, dziękuję, obiecuję przekazać wszystkie informacje. Jeszcze go dokładnie dopytuję, czy – tu wymieniłem nazwisko – także trzeba to przekazać. On mówi: «Nie, w żadnym wypadku». – To się cieszę, że zadałem to pytanie». I dodałem: I że mam takie szczęście, że mogłem dać papieżowi chwilę odpoczynku. Dlatego jestem taki poruszony, bo dać także możliwość papieżowi…». On się zaczął śmiać: «Aleś przesadził. Ale tak, tak, dałeś mi chwilę odpoczynku. To jednak nie powód, żeby być tak spiętym». Tyle”.

Fragment książki «Zagram ci to kiedyś… Stanisław Radwan w rozmowie z Jerzym Illgiem» (Kraków 2018).

STANISŁAW RADWAN (1939-2023) kompozytor, pianista, aktor i reżyser. W 1967 r. odbył staż kompozytorski w zakresie muzyki elektronicznej u Pierre’a Schaeffera w Paryżu. Wieloletni współpracownik krakowskiej „Piwnicy pod Baranami”. W latach 1963-66 kierownik muzyczny Teatru Rozmaitości w Krakowie, w latach 1974-76 kierownik muzyczny Teatru Ateneum w Warszawie. Od roku 1977 konsultant muzyczny Starego Teatru w Krakowie, w latach 1980-90 jego dyrektor.