Za nami jubileuszowy XV Bieg Papieski, który tradycyjnie wzbudził bardzo duże zainteresowanie mieszkańców Stolicy. Partnerem tegorocznej edycji było po raz kolejny Mt 5,14 | Muzeum Jana Pawła II i Prymasa Wyszyńskiego.

Starsi i młodsi zawodnicy, indywidualnie lub rodzinnie, mieli do pokonania w pięknej jesiennej scenerii parku Moczydło dystans 5 kilometrów oraz ścigali się na dystansach krótszych: 200, 400 oraz 800 metrów. Jak co roku była też wyznaczona trasa, którą trzeba było pokonać maszerując z kijkami do nordic walking.

Wielką atrakcją tegorocznej imprezy na warszawskiej Woli było oblegane przez uczestników stoisko Mt 5,14, gdzie na najmłodszych – ale też nieco starszych – czekały warsztaty plastyczne i spektakl teatralny przygotowane przez Mubabao – Muzeum Bajek, Baśni i Opowieści oraz aktorów Teatru Lalka. Przy stoisku Muzeum można było też pobawić się z pięknym szczenięciem, które chętnie angażowało się w harce z uczestnikami warsztatów.

Jubileuszowy XV Bieg Papieski odbył się dzięki współpracy Mt 5,14 | Muzeum Jana Pawła II i Prymasa Wyszyńskiego z Urzędem Dzielnicy Wola, Sanktuarium św. Józefa Oblubieńca NMP oraz Ośrodkiem Sportu i Rekreacji.

fot. Miejska Wola

Piotr Dmitrowicz, dyrektor Mt 5,14 | Muzeum Jana Pawła II i Prymasa Wyszyńskiego, spotkał się z uczniami Zespołu Szkół Ekonomicznych w Międzyrzecu Podlaskim. Inicjatorem spotkania była dyrekcja szkoły.

Spotkanie poświęcone było postaciom patronów Muzeum – św. Jana Pawła II i bł. prymasa Stefana Wyszyńskiego. Młodzież mogła przypomnieć sobie najważniejsze fakty z życia obu wielkich Polaków, a także – a może przede wszystkim – poznać przesłanie ich życia oraz nauczania. Spotkanie w Międzyrzecu Podlaskim, skąd pochodzi dyrektor Mt 5,14, było także okazją do swobodnej rozmowy z młodymi ludźmi o pomnikowych postaciach, które poddawane są dzisiaj próbie czasu, ale których życie wciąż pozostaje wspaniałym przykładem dla kolejnych pokoleń.

Czy Sobór był potrzebny? – to temat pierwszej debaty z soborowego cyklu Radość i nadzieja, zorganizowanego przez Mt 5,14 | Muzeum Jana Pawła II i Prymasa Wyszyńskiego. Zainaugurowało ją otwarcie okolicznościowej wystawy plenerowej przed Świątynią Opatrzności Bożej, w którym wziął udział metropolita warszawski kard. Kazimierz Nycz oraz nuncjusz apostolski w Polsce abp Salvatore Penacchio.

Uczestników debaty przywitał Piotr Dmitrowicz, dyrektor Mt 5,14, podkreślając, że w 60. rocznicę Vaticanum II pierwsza z debat inicjuje cykl pięciu spotkań poświęconych temu ważnemu tematowi. Do uczestników zwrócili się także abp Salvatore Penacchio, nuncjusz apostolski w RP, oraz kard. Kazimierz Nycz, arcybiskup metropolita warszawski. „W latach 60. świat uciekał Kościołowi, ale zwołanie Soboru przez papieża nie miało na celu – dogonić go, tylko to żeby Kościół odpowiedział na wyzwania czasów” – powiedział kard. Kazimierz Nycz. Przyznał, że współczesny świat – podobnie jak wówczas – też ucieka Kościołowi. Oprócz wszystkich zmian strukturalnych najważniejsze jest to, „żeby Kościołowi nie uciekł obraz świata wynikający z nauki, fizyki, astronomii, chemii czy biologii, żeby nie uciekł świat kultury”.

Jak zaznaczył kard. Kazimierz Nycz, w zakresie takich tematów jak władza w Kościele, rola świeckich, rola kobiet etc. trzeba odrobić lekcję Vaticanum II: „Czy zrobiliśmy choć połowę tego, co jest zawarte w dokumentach Soboru? – zapytał metropolita warszawski.

Sobór nie przestaje niepokoić

Właściwą debatę rozpoczął wykład x. prof. Roberta Skrzypczaka, w którym wykładowca Papieskiego Wydziału Teologicznego podkreślał, że „w ocenie epoki posoborowej trzeba rozróżnić sam Sobór, jako przesłanie Ducha Świętego do Kościoła w tym pokoleniu, od tzw. epoki posoborowej, czyli to, co my nazywamy recepcją, a więc sposobem wprowadzania Soboru w życie, a także hermeneutyką, czyli sposobem interpretowania dokumentów soborowych”. Ksiądz profesor zwrócił uwagę, że „Sobór nie przestaje niepokoić Kościoła pomimo prób traktowania go, jako niekwestionowanego nabytku, dla niektórych nawet «superdogmatu» albo uznania go za przestarzały, co oznaczałoby, że żyjemy w epoce posoborowej”. Ocenił, że wciąż pozostają otwarte pytanie: „Czy ocena Soboru powinna dotyczyć jego zastosowania w praktyce, czy też samego Soboru? Czy pytania i dyskusje okresu posoborowego zmierzały do wniosków, które nie miały niemal żadnego związku z tekstami zatwierdzonymi przez ojców soborowych, czy też nieporozumienie w tej kwestii wynika z brzmienia samych dokumentów? Czy było coś w Soborze, co następnie wymknęło się spod kontroli, ponieważ zostało sformułowane w sposób umożliwiający takie wymknięcie?”. Teolog przyznał, że można „dawać przykłady fałszywych interpretacji i błędnych wniosków wyciąganych z Soboru; ucieczki w stronę nieokreślonego progresizmu odwołując się do domniemanego ducha soborowego, a nie jego litery”.

W ocenie teologa, „dużym problemem jest także język dokumentów soborowych”: „W tekstach znajduje się wiele wyrażeń mających bardzo małą precyzję doktrynalną i słabą spójność teologiczną” – powiedział x. prof. Skrzypczak. Jako przykład wskazał pierwszą część Konstytucji duszpasterskiej o Kościele w świecie współczesnym Gaudium et spes (łac. Radość i nadzieja, taki tytuł nosi cały cykl debat i okolicznościowa wystawa czasowa Mt 5,14), która – jak zaznaczył – jest swego rodzaju „fotografią współczesnego świata i człowieka zawierającą język socjologii i egzystencjalizmu”.

Bez radykalnego przejścia

W ocenie x. prof. Janusza Bujaka z Wyższego Seminarium Duchownego w Koszalinie, podczas obrad Soboru był widoczny zarówno wymiar duszpasterski, jak i doktrynalny: „Teologowie z Europy Zachodniej – tacy jak Karl Rahner – mówili, że doktryna musi być podporządkowana duszpasterstwu, czyli nie teoria decyduje o praktyce, tylko odwrotnie, czyli duszpasterstwo o doktrynie, co doprowadziło bardzo szybko do opłakanych skutków” – zwrócił uwagę x. prof. Bujak. Przypomniał, że w tej grupie teologów początkowo był także sam x. Joseph Ratzinger: „Jednak w połowie obrad zrozumiał, że takie rozumienie Soboru odbiega od dotychczasowego rozumienia Kościoła i ostrzegał, że taka interpretacja doprowadzi do ruiny Kościoła”.

Ksiądz prof. Janusz Bujak zwrócił uwagę, że zupełnie inaczej Sobór był odczytany np. w Polsce: „W 1966 r. kard. Stefan Wyszyński odczytał Sobór, jako wspaniałe wydarzenie, które pomaga zrozumieć Kościół w łączności z 1000-leciem chrztu Polski” – wskazał teolog. Wyjaśnił, że „w naszym kraju, podobnie jak na innych kontynentach, nie było tego radykalnego przejścia od doktryny do duszpasterstwa”.

Charakter duszpasterski

W ocenie redaktora „Więzi” Zbigniewa Nosowskiego, Sobór Watykański II nie był soborem mającym na celu zdefiniowanie dogmatów, natomiast był to sobór głęboko doktrynalny, pokazujący, że „wszystkie prawdy chrześcijańskie są duszpasterskie, czyli skierowane na to, żeby trafić do człowieka: „Ujmuje to konstytucja dogmatyczna Lumen Gentium, w której czytamy, że «Kościół jest w Chrystusie niejako sakramentem, czyli znakiem i narzędziem wewnętrznego zjednoczenia z Bogiem i jedności całego rodzaju ludzkiego, przeto podejmując naukę poprzednich Soborów, pragnie on wyjaśnić dokładniej swoim wiernym i całemu światu naturę swoją i powszechne posłannictwo»” – wskazał red. Nossowski.

Podkreślił, że „deklaracje soborowe to nie są apele, których można słuchać bądź nie, ale jest to doktryna Kościoła, którą mamy wyrażoną i ustaloną przez najwyższy kościelny autorytet, jakim jest sobór powszechny”: „Mają one charakter duszpasterski, ale nie można powiedzieć, że nie mają znaczenia doktrynalnego, w tym sensie także Sobór Trydencki był bardzo duszpasterski” – argumentował redaktor „Więzi”.

Vaticanum II otworzył papież Jan XXIII 11 października 1962 r., a zamknął jego następca – Paweł VI 8 grudnia 1965 r. W otwarciu Soboru w bazylice Świętego Piotra uczestniczyło prawie 3 tys. biskupów z całego świata – 2090 z Europy i obu Ameryk, 408 z Azji, 351 z Afryki i 74 z Oceanii. Na 150 biskupów z krajów komunistycznych do Watykanu przyjechało 25 z nich, w większości Polacy. Byli wśród nich kardynał Stefan Wyszyński, abp Karol Wojtyła i abp Bolesław Kominek.

Tymczasem kolejna debata Jaki obraz Boga odsłania Sobór? odbędzie się już 27 października br. W spotkaniu wezmą udział x. dr Tomasz Jaklewicz, dr Paweł Milcarek, o. prof. Jan Paweł Strumiłowski oraz x. prof. Robert Woźniak.

Źródło: PAP

Fot. Mt 5,14/R. Orzeł

W sobotę 22 października o g. 16.30 serdecznie zapraszamy na wernisaż wystawy Dziesięć znaków. W Mt 5,14 | Muzeum Jana Pawła II i Prymasa Wyszyńskiego zaprezentujemy 10 wybranych fragmentów Ewangelii wg św. Mateusza w malarskiej interpretacji Artura Wąsowskiego z objaśnieniami dr Doroty Lekkiej.

Dziesięć znaków to dziesięć cudów, opisanych w Ewangelii wg św. Mateusza. Słowo „znak” w ewangeliach synoptycznych jest synonimem cudu dokonanego przez Jezusa. Mateusz adresował swoje dzieło do wspólnoty judeochrześcijańskiej, stąd aluzje do Starego Testamentu oraz zastosowanie tytułów mesjańskich. Refleksje zawarte w tekście i obrazach są owocem 10 spotkań ze Zbawicielem i bohaterami ewangelicznych perykop. Podczas analizy biblijnych fragmentów, ujawnia się ich rozumienie w perspektywie indywidualnego doświadczenia.

Cuda Jezusa są ściśle związane z Jego nauczaniem. Są podporządkowane Jego słowu pełnemu mocy. Mateusz w swoich dwóch summariach podkreśla: „I obchodził Jezus całą Galileę, nauczając w tamtejszych synagogach, głosząc Ewangelie o królestwie i lecząc wszelkie choroby i wszelkie słabości wśród ludu” (Mt 4,23). Wypadki te zostały spisane dla wspólnoty pierwotnego Kościoła już po wydarzeniach paschalnych. Były przekazywane zgodnie z ówczesnymi schematami. Wszelkie opisywane zdarzenia zawierają pewna prawidłowość: ktoś udręczony, sam lub za pośrednictwem swoich bliskich, z wiarą zbliża się do Jezusa i prosi o wybawienie; odbywa się rozmowa z Jezusem, który widząc wiarę osoby proszącej dokonuje uzdrowienia duszy i ciała mocą słowa i/lub dotyku. Dzięki tym opisom mamy wgląd w doświadczenie konkretnych potrzebujących, ale uwaga skupiona jest nie na samych chorobach – na ich określenie najczęściej używane są konkretne nazwy. Podkreślana jest zawsze rola wiary proszącego i zbawcza moc Jezusa, objawiona w Słowie i Znaku. […]

W cyklu obrazów Dziesięć znaków Artur Wąsowski próbuje ukazać prezentowane wydarzenia w wielu wy­miarach czasowych, skupiając się zawsze na kulmina­cyjnym momencie uzdrowieńczego spotkania w danej historii, na jego paschalnym charakterze, na „tu i teraz”. Dlatego widzimy np. moment dotknięcia, wyrzucenia złych duchów czy odzyskiwania wzroku, a równocze­śnie możemy dostrzec doświadczenie początkowe danej historii oraz jego zakończenie. Obrazy ukazują moment przemiany. Ich paschalny charakter stanowi równocze­śnie zapowiedź i antycypację paschalnego wydarze­nia samego Chrystusa oraz wskazanie, że wraz z Nimi w tym paschalnym znaku objawiło się już Królestwo Niebieskie, choć jeszcze nie w pełni. Dlatego w niektó­rych obrazach, np. w tym przedstawiającym uzdrowie­nie paralityka (Mt 9,1-8) Artysta identyfikuje człowieka sparaliżowanego z leżącym w grobie Jezusem, a przy tym udaje mu się ukazać spotkanie obydwu i moment przemiany.

Twórcy bardzo zależało na oddaniu wewnętrznej na­tury spotkania oraz jego transcendentnego wymiaru. Skupił się na ukazaniu równoczesności czasów: czasu bohaterów zdarzeń oraz naszego czasu, który zanurza w transcendentnym, wiecznym, Bożym czasie. W swo­ich obrazach Artur Wąsowski przejawia zdolność do integralnego ujęcia i teologicznej syntezy. Jego reali­styczne malarstwo zawsze spowija bezpretensjonalny język symbolu, którego dużym atutem jest trafność i prostota ujęcia. Zdarza się, że w niektórych obrazach symbolizacja Artura Wąsowskiego jest na tyle osobista, że domaga się dopowiedzenia.

Motywem przewodnim cyklu stały się nici, które z jednej strony krępują, związują i zniewalają, a z drugiej stro­ny stwarzają szansę spotkania, bo stają się łącznikiem między człowiekiem a Bogiem. Stanowią w omawia­nych obrazach zarówno przekleństwo, jak i wybawienie. Są to nici zniewolenia, choroby, nałogu, które stają się w pewnym momencie nićmi wiary i nadziei prowadzą­cymi do zawiązania nowej relacji, która – jak to lubi mówić artysta – zawiązuje nić miłości. Wprowadzają novum, choć nie usuwają wszystkich egzystencjalnych ciężarów. W cyklu ukazany został ten dualny charakter znaku i wolność odbiorcy w odnalezieniu się w nim we właściwym sobie momencie.

dr Dorota Lekka

(fragmenty Wstępu do katalogu wystawy Dziesięć znaków)

 

Dorota Lekka, Artur Wąsowski, Dziesięć znaków, 22 października 2022 r. – 29 stycznia 2023 r., Mt 5,14 | Muzeum Jana Pawła II i Prymasa Wyszyńskiego, ul. Prymasa Augusta Hlonda 1

Partner projektu:

Patronat medialny:

     

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego:

W Bibliotece Głównej na Wilanowie prezentowana jest wystawa Wyszyńskiego i Wojtyły gramatyka życia. Została oparta o materiały przygotowane przez Mt 5,14 | Muzeum Jana Pawła II i Prymasa Wyszyńskiego oraz Instytut Pamięci Narodowej.

Ekspozycję, która powstała w 2018 roku z okazji 70-lecia jubileuszu objęcia przez bp. Stefana Wyszyńskiego tronu prymasowskiego oraz 40. rocznicy wyboru Karola Wojtyły na Stolicę Piotrową, oglądać można na Wilanowie do końca miesiąca. Na całość wystawy składają się zdjęcia archiwalne i cytaty, których zestawienie daje widzowi przestrzeń do refleksji. Kluczem do jej zrozumienia jest otwarty katalog pojęć będących filarami, na których opiera się – jak to nazwał Karol Wojtyła – „gramatyki życia” zarówno jednostek jak i całych społeczności. Przywołane wartości pojawiają się w myślach wszystkich, którzy świadomie chcą przeżywać swoje istnienie.

Wystawa Wyszyńskiego i Wojtyły gramatyka życia (czynna do 31.10), Biblioteka Główna, ul.  Kolegiacka 3, pon.-pt. g. 12.00-20.00

 

Przed nami jubileuszowa XV edycja Biegu Papieskiego, upamiętniającego św. Jana Pawła II i jego nauczanie. Mt 5,14 jest współorganizatorem imprezy wraz Urzędem Dzielnicy Wola, Sanktuarium św. Józefa Oblubieńca NMP oraz Ośrodkiem Sportu i Rekreacji. Biegacze spotykają się w sobotę 15 października w warszawskim Parku Moczydło.

Wydarzenie składać się będzie z biegu głównego na dystansie 5000 metrów (aby wziąć w nim udział należy mieć ukończone 15 lat) oraz biegów na dystansach 200, 400 oraz 800 metrów. Będzie również trasa 3,2-kilometrowa, którą trzeba pokonać maszerując z kijkami do nordic walking.

Bieg Papieski jest okazją do upamiętnienia św. Jana Pawła II, które jest możliwe dzięki współpracy Urzędu Dzielnicy Wola, miejscowego Sanktuarium św. Józefa Oblubieńca NMP oraz Mt 5,14 | Muzeum Jana Pawła II i Prymasa Wyszyńskiego: „Cieszymy się, że Mt 5,14 po raz kolejny mogło włączyć się do Biegu Papieskiego. Na trasie Biegu znajdzie się też nie lada atrakcja – replika warszawy M-20, czyli historycznego auta, którego właścicielem od 1958 r. był bp Karol Wojtyła” – na Bieg Papieski zaprasza Piotr Dmitrowicz, dyrektor Muzeum. Na najmłodszych czekają warsztaty plastyczne oraz spektakl przygotowany przez Mt 5,14 oraz Mubabao – Muzeum Bajek, Baśni i Opowieści.

Uczestnictwo w imprezie jest bezpłatne.

Zgłoszenia są przyjmowane poprzez formularz zgłoszeniowy dostępny TU. Odbioru pakietu startowego należy dokonać min. 30 minut przed biegiem w biurze zawodów, które zostanie umiejscowione na terenie parku. Start i meta usytuowane będą na polanie w głębi parku, od ul. Deotymy.

Biuro zawodów będzie czynne w dniu imprezy w godz. 10.00-13.00 i zostanie umiejscowione na terenie Parku, nieopodal Startu i Mety.

• Zgłoszenia są przyjmowane wyłącznie poprzez formularz zgłoszeniowy
• Regulamin imprezy

Serdecznie zapraszamy!

Wystawa czasowa Radość i nadzieja, przygotowana przez Mt 5,14 | Muzeum Jana Pawła II i Prymasa Wyszyńskiego, stanęła na placu przed Świątynią Opatrzności Bożej. Ekspozycja pozwala zapoznać się z kluczowymi postanowieniami Vaticanum II.

Wystawa Radość i nadzieja, której tytuł nawiązuje do soborowej konstytucji Gaudium et spes, w nowatorskiej formie prezentuje postanowienia Soboru Watykańskiego II, którym towarzyszy kalendarium splatające najważniejsze wydarzenia lat 60. w historii Kościoła i świata. Autorem niezwykłego projektu graficznego wystawy jest młoda artystka Julia Tecmer.

Patronat honorowy nad wystawą objął abp Salvatore Pennacchio, nuncjusz apostolski w Polsce. Uroczyste otwarcie wystawy Radość i nadzieja z udziałem nuncjusza apostolskiego oraz Kazimierza kard. Nycza, metropolity warszawskiego, zaplanowane jest w czwartek 13.10 o g. 17.30. Inauguracji wystawy towarzyszyć będzie debata Czy Sobór był potrzebny?, organizowana przez Mt 5,14.

Wystawa Radość i nadzieja, Mt 5,14 | Muzeum Jana Pawła II i Prymasa Wyszyńskiego (ul. Prymasa Augusta Hlonda 1), czynna do 8 grudnia

Patronat honorowy:

Patronat medialny:

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego:

fot. Mt 5,14/R. Orzeł

W 60. rocznicę rozpoczęcia Vaticanum II, Mt 5,14 zaprasza na cykl debat z udziałem teologów i publicystów. Inauguracja debat, w której udział wezmą kard. Kazimierz Nycz, arcybiskup metropolita warszawski oraz abp Salvatore Pennacchio, nuncjusz apostolski w Polsce, odbędzie się 13 października br. o g. 17.30 w siedzibie Muzeum przy ul. Prymasa Augusta Hlonda 1, pod kopułą Świątyni Opatrzności Bożej.

W pierwszej debacie pt. Czy Sobór był potrzebny? udział wezmą prof. Michał Białkowski (Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu), x. prof. Janusz Bujak (Wyższe Seminarium Duchowne w Koszalinie), red. Zbigniew Nosowski („Więź”) oraz x. prof. Robert Skrzypczak (Akademia Katolicka w Warszawie).

* * *

W zamierzeniu organizatorów cykl debat ma stanowić zaproszenie do rozmowy ludzi mających różne wizje Kościoła i odmienną wrażliwość eklezjalną. Zaproszeni do dyskusji zastanawiać się będą nad blaskami i cieniami recepcji Vaticanum II, a także nad rolą patronów Mt 5,14 we wprowadzeniu dorobku soborowego w krwioobieg Kościoła w Polsce, a w przypadku Karola Wojtyły – także w wymiarze powszechnym.

Debata będzie transmitowana na muzealnym kanale YouTube:

Nie bez związku z niedawnymi sukcesami polskich tenisistów, przypominamy nadal aktualne przemówienie papieża Jana Pawła II do członków Włoskiej Federacji Tenisowej z 15 maja 1986 r.

Drodzy Przyjaciele,

Miło mi powitać członków Włoskiej Federacji Tenisowej, biorących udział w 43. Międzynarodowych Mistrzostwach Włoch. Witam Was tutaj w Watykanie i mam nadzieję, że Wasza wizyta przyniesie chwilę duchowej ulgi pośród intensywnej aktywności fizycznej trwających Mistrzostw. Gratuluję Wam doskonałych wyników i pragnę wyrazić nadzieję, że zawsze będziecie postrzegać swe zdolności jako dar od Boga.

Zawsze z przyjemnością spotykam się ze sportowcami z różnych krajów i kontynentów. Uprawnianie sportu i towarzysząca mu zdrowa rywalizacja uświadamia nam cenne wartości, które ubogacając jednostkę, mogą również przyczynić się do budowania społeczeństwa opartego na wzajemnym zaufaniu i szacunku w atmosferze pokoju.

Przy różnych okazjach mówiłem publicznie o sporcie jako właściwym narzędziu pojednania na świecie. Obecność zawodników z wielu krajów jest wymownym symbolem jednoczącej siły tego sportu. Rywalizacja sportowców tworzy uniwersalny język, który natychmiast przekracza granice narodu, rasy czy przekonań politycznych. Sportowcy, zwłaszcza na arenie międzynarodowej, starają się pielęgnować pozytywne wartości, nie przeradzające się w nadmierne zainteresowanie sprawami czysto materialnymi i nie dające się podporządkować agresywnym ideologiom.

Wasz sport ma charakter wyczynowy, a wysoki poziom sprawności fizycznej, samokontroli, dyscypliny i poświęcenia, których wymaga, czyni z niego prawdziwą szkołę dojrzałości osobistej i zbiorowej. Jesteście jednymi z najbardziej doświadczonych tenisistów na świecie i osobami popularnymi. Dlatego jesteście także odpowiedzialni – przede wszystkim za młodzież i dzieci, które traktują was jako wzór do naśladowania – by pozostać wzorem cnót sportowych i osobistych. Ideały dobrego zdrowia, uczciwości, przyjaźni, współpracy i wzajemnego szacunku, które są tak ważną częścią sportu, są także fundamentem cywilizacji, którą będą tworzyć młodzi ludzie na całym świecie. Chciałabym Was zapewnić o swoim wsparciu na tej drodze.

Wiecie, że Nowy Testament posługuje się przykładem sportowca, aby zilustrować ważny aspekt ludzkiej egzystencji. Święty Paweł pisze: „Gdy zawodnicy biegną na stadionie, wszyscy wprawdzie biegną, lecz jeden tylko otrzymuje nagrodę. Przeto tak biegnijcie, abyście ją otrzymali” (1 Kor 9,24). W jakimś sensie jest to Wasze codzienne doświadczenie w tenisie.

Ale święty Paweł odnosi się do wyzwania przydania ostatecznego sensu samemu życiu. To jest wyzwanie, które stoi przed każdym człowiekiem i przed całą ludzkością. Czy dzisiaj, kiedy jest tak wiele utraconych nadziei i tak wielkie zawirowań wokół celu i sensu życia, wartości zawarte w sporcie nie mogą otworzyć nowych horyzontów humanizmu i solidarności przed młodymi ludźmi na całym świecie? Czy osoby zaangażowane w różne sporty starają się dawać przekonujące świadectwo związanych z nim wartości? Czy nie warto oddać tych talentów także w służbę pokoju, godności ludzkiej, prawdziwej wolności? W ten sposób, aby nadal zastosować się do zachęty św. Pawła, wysławiacie Boga całym sobą, włączając swoje talenty sportowe.

Drodzy przyjaciele, zapewniam was o swojej modlitwie za waszą osobistą i duchową pomyślność. Proszę o przekazanie moich pozdrowień rodzinie i przyjaciołom.

Niechaj Bóg Wszechmogący błogosławi was i strzeże.

Jan Paweł II

Watykan, 15 maja 1986 r.

 

źródło: vatican.va