Za prymasem Stefanem Wyszyńskim, który w polnych kwiatach widział wspaniałość i maestrię Stwórcy, zachęcamy do zatrzymania uwagi na trawie przy ulicy, drzewach uginanych przez wiatr czy promieniach słońca prześwitujących przez gałęzie. Weźmy głęboki oddech i odetchnijmy pięknem! Na przykład wybierzmy się na spacer…

Wspólny spacer po ursynowskich terenach zielonych pozwoli na zwrócenia uwagi na przyrodę naszej najbliższej okolicy. Uczestnicy będą mogli poznać wiele ciekawych informacji na temat roślin i ekosystemu, w którym wszyscy funkcjonujemy.

Na spacer zapraszamy całe rodziny, z dziećmi, mile widziani są również czworonożni przyjaciele! Startujemy w niedzielę 25 czerwca o g. 17 przy Bażantarni, pod kościołem pw. bł. Władysława z Gielniowa.

Wstęp wolny (acz obowiązują zapisy).

* * *

Odetchnąć pięknem to cykl spotkań i spacerów po wilanowskich błoniach oraz ursynowskich parkach. Zapraszamy na wystawę czasową, warsztaty edukacyjno-rekreacyjne inspirowane ekologią integralną oraz grę terenową (geocaching). Pozwólmy sobie na wspólną chwilę wytchnienia i zmieniajmy świat – po sąsiedzku!

Dziękuję tobie, Ukraino, która broniłaś Europy w niezłomnej i heroicznej walce przeciwko najeźdźcom.

Jan Paweł II, Kijów, 23 czerwca 2023 r.

 

Pielgrzymka Jana Pawła II na Ukrainę, która odbyła się w dniach 23-27 czerwca 2001 r., zdumiewa dzisiaj swoją aktualnością. Był to pierwszy w historii przyjazd papieża na terytorium uznawane za kanoniczne przez Rosyjską Cerkiew Prawosławną.

Jan Paweł II był głęboko przekonany o politycznej i religijnej roli Ukrainy, jako pomostu między Wschodem a Zachodem. Wizyta papieża była wydarzeniem o kluczowym znaczeniu dla odkrywania i definiowania przez naród ukraiński swej tożsamości w pierwszej dekadzie budowy niepodległego państwa. Papież wskazywał na bogactwo tysiącletniej kultury i wartość języka narodowego. Nawiązywał do ukraińskich poetów, w tym do Tarasa Szewczenki: „Jedynie w swoim własnym domu znajdziesz prawdę, siłę i wolność». Ukraińcy, właśnie w żyznej glebie waszych tradycji tkwią korzenie waszej przyszłości!”.

Pielgrzymka stanowiła potwierdzenie konsekwentnie realizowanej przez cały okres pontyfikatu  wizji zjednoczonej Europy, gdzie równie ważne i istotne są dwie tradycje religijno-kulturowe: misja ewangelizacyjna św. Benedykta na Zachodzie i misja św. Cyryla i św. Metodego na Wschodzie – idea tzw. dwóch płuc Europy. W tym kontekście Ojciec Święty wielokrotnie nawiązywał do źródeł i tożsamości państwowej, kulturowej oraz religijnej Ukrainy. Każdy dzień pielgrzymki był równolegle potwierdzeniem skutecznie realizowanej przez papieża misji dopominania się o prawo narodów do samostanowienia. Dlatego wiele z wygłoszonych do mieszkańców Ukrainy przemówień stanowiło niejako kontynuację papieskich interwencji: „Podstawą wszystkich innych praw danego narodu jest z pewnością jego prawo do istnienia: nikt zatem — ani żadne państwo, ani inny naród czy organizacja międzynarodowa — nie ma prawa utrzymywać, że dany naród nie zasługuje na istnienie…” (Jan Paweł II, przemówienie w ONZ, 1995 r.).

Wizyta Jana Pawła II zaowocowała wzmocnieniem w kraju sił o orientacji proeuropejskiej oraz zwiększeniem zainteresowania Ukrainą w Europie Zachodniej. W kontekście dzisiejszej dramatycznej sytuacji mieszkańców tego kraju, ale też ich bohaterskich zmagań o wolność, niezwykle silnie brzmią słowa Jana Pawła II wygłoszone w 2001 r. na lotnisku w Kijowie: „Ukraina ma oczywiste powołanie europejskie”.

* * *

Między innymi na temat prawa narodów do samostanowienia oraz o wizji Europy podług Jana Pawła II będą dyskutować uczestnicy międzynarodowej konferencji 17 października 2023 r. Papież światu. 45-lecie pontyfikatu Jana Pawła II w Mt 5,14 | Muzeum Jana Pawła II i Prymasa Wyszyńskiego. Szczególnie zapraszamy na panel Od Santiago po Ural. Jedna Europa, w którym udział wezmą prof. Mirosław Marynowicz z Ukrainy oraz Andrea Gagliarducci z Włoch.

 

Podczas XXIII Gali Nagród Marszałka Województwa Kujawsko-Pomorskiego prestiżową nagrodę w kategorii Edukacja otrzymał prof. Michał Białkowski. Samorząd Województwa Kujawsko-Pomorskiego docenił prowadzone przez niego badania naukowe nad życiem, działalnością i dziedzictwem Stefana kard. Wyszyńskiego oraz papieża Jana Pawła II.

Prof. Michał Białkowski od dłuższego czasu blisko współpracuje z Mt 5,14 | Muzeum Jana Pawła II i Prymasa Wyszyńskiego, które wydało jego książkę Sobór Watykański II. Polska historia. Obecnie trwają przygotowania do projektu naukowo-badawczego Biografia Karola Wojtyły. Okres krakowski 1938–1978.

Jak to jest…
Umiera wielki człowiek tak
Jakby był mały
Garstka ludzi Go żegna
Nie tłumy
I milczą honorowe salwy
Zastrzeżone dla miernot…
Wanda Sieradzka de Ruig Pamięć (2003)

 

Dwadzieścia lat temu odszedł wybitny kapłan i naukowiec, x. prof. Michał Poradowski. W jego życiu duchownym oraz karierze naukowej istotną rolę odegrali Stefan Wyszyński oraz Jan Paweł II.

Michał Poradowski urodził się 4 września 1913 r. w Niedźwiadach k. Kalisza. Ukończył tamtejsze Gimnazjum Państwowe im. Tadeusza Kościuszki, wiążąc się w tym czasie z harcerstwem, któremu pozostał wierny przez całe życie. Działał w Młodzieży Wielkiej Polski – jego starszy brat Szymon Poradowski był działaczem Stronnictwa Narodowego.

Maturę zdał wiosną 1931 r. zdał maturę, po czym wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego we Włocławku, gdzie w 1936 r. otrzymał święcenia kapłańskie. W Seminarium jego wykładowcą był x. prof. Stefan Wyszyński, który namówił go do podjęcia dalszych studiów specjalistycznych – prawa i socjologii. Do wybuchu wojny studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego.

Lux Mundi

Po klęsce wrześniowej kontynuował studia na tajnym Uniwersytecie Warszawskim, angażując się także działania konspiracyjne w ramach Narodowo-Ludowej Organizacji Wojskowej. Rozkazem nr 14 Komendy Okręgu Warszawa – województwo z 26 października 1943 r., x. „Benedykt” (bo taki otrzymał pseudonim) został zatwierdzony na stanowisko szefa Służby Duszpasterstwa NSZ i otrzymał stopień kapitana. Do jego zadań należała m.in. organizacja wykładów i kursów ideologicznych dla żołnierzy i kapelanów. Dla konspiracyjnej służby duszpasterskiej redagował we współpracy z oo. pallotynami z Ołtarzewa pismo „Lux mundi”. Spośród prasy konspiracyjnej wyróżniało się doskonałą szatą graficzną oraz wysokim poziomem merytorycznym. Cel pisma został nakreślony we wstępnym artykule przez x. Poradowskiego:

„Budzić więc wśród kapłanów świadomość Boskiego posłannictwa, wskazywać na ducha i formy postaci proroczej kapłana, otwierać ze skarbca wiary najpotężniejsze środki do umoralnienia, uduchowienia i przebóstwienia człowieka, nawiązywać stale do najnowszych zdobyczy psychologii, tak ważnych w organicznie pojmowanym wzroście osobowości, zwracać uwagę na zaniedbane dziedziny życia prywatnego i zbiorowego, potrzebującego rychłego odrodzenia religijno-moralnego – oto cel, jaki wytknęła sobie redakcja tego nowego pisma kapłańskiego. Całą zaś pracę poświęcamy naszej Matce i Królowej Niebieskiej z prośbą serdeczną, żeby nas dogłębnie przepoiła Swoim duchem apostolskim oraz wychowała nas na wybitnych przywódców, na prawdziwe lux mundi”.

x. Michał Poradowski, 1944 (fot. Biblioteka Uniwersytecka KUL)

Pod koniec wojny pracował jako duszpasterz na terenach diecezji częstochowskiej i włocławskiej. Jesienią 1945 r. wskutek zagrożenia aresztowaniem (UB aresztowała m.in. jego brata, zaangażowanego w konspirację narodową) został przerzucony wraz z całym sztabem Komendy Głównej NSZ do niemieckiego Murnau, gdzie pełnił funkcję kapelana w II Korpusie Armii Polskiej gen. Władysława Andersa. Po demobilizacji, na polecenie ordynariusza diecezji włocławskiej bp Karola Radońskiego udał się do Paryża, gdzie kontynuował studia na tamtejszych uczelniach, w ciągu kilku lat uzyskując trzy doktoraty: z teologii, prawa i socjologii.

Ówczesny biskup lubelski, a jednocześnie Wielki Kanclerz Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego x. prof. Stefan Wyszyński czynił starania, aby x. Michał Poradowski objął katedrę socjologii na KUL. Plany te jednak nie mogły zostać zrealizowane, gdyż kapłan nie mógł powrócić do Polski.

Polak w Chile

W 1948 r. x. Michał Poradowski otrzymał propozycję poprowadzenia wykładów na Katolickim Uniwersytecie Papieskim w Santiago de Chile, dokąd wyjechał w 1949 r., przez ponad 40 lat wykładając na tamtejszych uczelniach socjologię i naukę społeczną Kościoła. Związał się na stałe z Papieskim Uniwersytetem Katolickim w Valparaíso (1952–1989), gdzie był kierownikiem katedry socjologii. Wykładał także na innych wyższych uczelniach chilijskich, m.in. na Uniwersytecie Metropolitalnym (1986–1990) oraz Academia Superior de La Seguridad National w Santiago de Chile. Należał do wielu stowarzyszeń naukowych zajmujących się socjologią i badaniami nad komunizmem, m.in. Sociedad Chilena de Sociologia, Sociedad Internacional S. Tomás de Aquino, Sociedad Católica Argentina de Filosofía, a także Polskiego Towarzystwa Nauowego na Obczyźnie, był także wiceprezesem Asociación Católica Interamericana de Filosofía (ACIF) z siedzibą w Brazylii.

«Estudios sobre el comunismo»

Przez 13 lat (1953–1965) redagował i wydawał – początkowo dzięki subwencji samego gen. Władysława Andersa – hiszpańskojęzyczny przegląd (revista) „Estudios sobre el comunismo”, popularny w środowiskach naukowych, ale także czytany przez kadrę oficerską krajów latynoamerykańskich, a stąd spełniającego trudną do przecenienia rolę w uświadomieniu skali zagrożenia komunizmem. Jeden z oficerów chilijskich miał oświadczyć x. Poradowskiemu po zamachu stanu gen. Augusto Pinocheta w 1973 r.: „Ten przewrót zrobiliśmy dzięki reviście”.

Nie od razu jednak wszystko szło zgodnie z planem. W głośnym wywiadzie dla „Frondy” z 1994 r. wspominał trudności, których doświadczał: „W pewnym momencie zwątpiłem i napisałem do prymasa Wyszyńskiego, żeby pozwolił mi wyjechać do Kanady. I Wyszyński wszystko załatwił, już miałem opuścić Chile, kiedy wybuchła afera z takim komunistycznym pismem. Zaraz potem, jak się ukazał pierwszy numer revisty, komunistyczne «El Siglo» zaatakowało mnie oskarżając, że jestem «nierządnikiem« i deprawuję nieletnich. Nie mogłem wtedy wyjeżdżać. Podałem ich do sądu i wygrałem proces, to pismo wszystko odwołało”.

Kolejne poważniejsze starcie miało miejsce w połowie lat 60, kiedy arcybiskupem Santiago został x. Silva Enrigez, dążący do ekspulsji wszystkich księży-emigrantów, którzy byli antykomunistami:

„Wyrzucił Chorwatów, Węgrów i innych. Około czterdziestu. Widzę, że ten wyjechał, tamci wyjechali. Niektóre parafie zostały bez księży. Czekałem, kiedy przyjdą do mnie. Mieszkałem wtedy w kapelanii u sióstr, byłem ich spowiednikiem. Kiedyś rano po Mszy jem śniadanie, kilka mniszek jest obecnych, a tu otwierają się drzwi i stoi w drzwiach ksiądz, nie wchodzi tylko krzyczy: «Przyniosłem księdzu rozkaz od prałata. Natychmiast wynosić się z Chile!». Siostrzyczki się przeraziły: «Co ksiądz zrobił?». Ja się więc go spytałem: «Dlaczego?». Tamten odpowiedział: «Ksiądz się robi stary, może zachorować, może umrzeć. Kto będzie pokrywał koszty?». Trzasnął drzwiami i wyszedł. «Biorę siostry na świadka – zwróciłem się do nich – powiedział, że nie mają pieniędzy na mój pogrzeb». Zaraz pojechałem na skład samochodów, żeby znaleźć jakąś taksówkę i los chciał, że była. Wymieniłem swój samochód na francuską „Simce”, załatwiłem wszystkie papiery, zapisałem się do związku zawodowego taksówkarzy. Zadzwoniłem do znajomego salezjanina i poprosiłem, aby w kurii pokazał moje dokumenty, że w razie choroby czy śmierci syndykat taksówkarzy pokrywa wszystkie koszty. Trzy lata pracowałem jako taksówkarz”.

W stulecia śmierci niemieckiego filozofa Karla Marxa, x. Poradowski napisał serię artykułów na temat marksistowskiej rewolucji komunistycznej, które później zostały zebrane w książce Wyzwolenie czy ujarzmienie? (Londyn 1987). Problemom marksizmu-komunizmu poświęcona była publikacja Aktualizacja marksizmu przez trockizm – jego książki przedrukowywały polskie podziemne wydawnictwa, bo Polsce Ludowej pozostawał na ścisłym indeksie.

Nova et Vetera

Publikował w rzymskim 'Duszpasterzu Polskim Zagranicą’, a także w innych polskich czasopismach emigracyjnych. Na łamach londyńskiej „Myśli Polskiej” witał wybór Jana Pawła II:

„Wyniesienie polskiego kardynała na tron papieski spowodowało zdumienie całego świata. Tajemnicze są wyroki Boże. Stało się oczywistym, że Duch Święty rządzi Kościołem i fiat ubi vult… Nowy papież Jan Paweł II, wychowany w tej polskiej religijności odrodzonej i kwitnącej a nadto będąc jednym z najbardziej zasłużonych biskupów polskich w dziele odnowienia religijności polskiego ludu, przez swój szacunek dla Nova et Vetera, okazany natychmiast w pierwszych swych przemówieniach, ma wszelkie możliwości, aby stosując tę zasadę w całym Kościele, wyprowadzić społeczność chrześcijańską z kryzysu i poprowadzić ją ku wspaniałej przyszłości pełnego i prawdziwego odrodzenia życia religijnego. I na pewno takim będzie jego pontyfikat, gdyż Bóg błogosławi tylko to, co się czyni zgodnie z Jego wolą”.

Mógł z bliska obserwować pielgrzymkę Jana Pawła II do Chile w 1987 r., którego witano tam, jak wspominał, z niezwykłą radością „jako Namiestnika Chrystusa i następcę św. Piotra oraz nauczyciela autentycznej bo tradycyjnej Wiary”. Tej pielgrzymce poświęcił książkę Wizyta pasterska Jana Pawła II w Chile (Toronto 1987).

x. Michał Poradowski, «Wizyta pasterska Jana Pawła II w Chile»

Poza działalnością naukową x. Poradowski zajmował się także duszpasterstwem, działalnością społeczną oraz polityczną. W Chile w latach 1951–1955 był prezesem Zjednoczenia Polaków w Chile i redaktorem miesięcznika „Polak w Chile”. Był również przedstawicielem londyńskiej Rady Trzech, potem także rządu RP na uchodźstwie. W 1983 r. otrzymał od biskupa włocławskiego godność kanonika honorowego Kolegiaty Kaliskiej.

Powrót do kraju

Pierwszą książką księdza, która ukazała się w kraju w oficjalnym obiegu, było Dziedzictwo rewolucji francuskiej z 1992 r. – w tym samym roku po raz pierwszy odwiedził Polskę, zostając odznaczony Krzyżem Komandorskim Odrodzenia Polski. W 1993 r. x. Michał Poradowski powrócił do ojczyzny na stałe, poświęcając się pisarstwu i pracy duszpasterskiej.

x. prof. Michał Poradowski (fot. Biblioteka Uniwersytecka KUL)

Zmarł 16 czerwca 2003 r., w wieku prawie 90 lat. Do grobu rodzinnego w Kokaninie koło Kalisza odprowadził go kondukt z udziałem bp. Czesława Lewandowskiego z Włocławka oraz wiernych i księży z diecezji kaliskiej, włocławskiej i wrocławskiej.

Artykuł został opracowany m.in. z wykorzystaniem materiałów Biblioteki Uniwersyteckiej KUL oraz Muzeum Żołnierzy Wyklętych w Ostrołęce.

Człowiek jest powołany do zwycięstwa!

Jan Paweł II (Stadion X-lecia w Warszawie, 17.06.1983 r.)

 

Od początku swojego pontyfikatu Jan Paweł II przeciwstawiał się przekonaniu, że świat musi być stale podzielony ideologicznie. Wyrazem jego wysiłków w tym kontekście była także II pielgrzymka do Polski. Jej efekty można sprowadzić do kilku wymiarów:

– nauczanie papieskie natchnęło Polaków nadzieją na zmianę ich położenia i podtrzymało sprzeciw wobec komunistycznej dyktatury;

– umocniło polską wspólnotę i jej solidarnościowy charakter;

– podkreśliło realność obecności Polski wśród narodów Europy;

– uzmysłowiło władzom komunistycznym siłę Kościoła jako partnera dialogu;

– papieski sprzeciw wobec zdelegalizowania „Solidarności”, utwierdził Polaków w słuszności ich oczekiwań i działań.

II pielgrzymka Jana Pawła II do ojczyzny w dniach 16-23 czerwca 1983 r. przypadła w trudnym okresie dla Polaków, przygnębionych wprowadzonym półtora roku wcześniej przez  gen. Wojciecha Jaruzelskiego stanem wojennym i delegalizacją „Solidarności”. Wprawdzie na czas papieskiej wizyty stan wojenny został zawieszony, ale kilkuset działaczy związkowych nadal pozostawało w więzieniu. Opozycja wyrażała obawy, że władze komunistyczne wykorzystają pielgrzymkę do celów politycznych, uznając ją za przejaw normalizacji życia społecznego. Jednak Jan Paweł II już od pierwszego dnia pobytu w Polsce wyraźnie dawał do zrozumienia, że Kościół nie akceptuje delegalizacji „Solidarności” i nie przestaje ufać, że umowa społeczna zawarta w porozumieniach sierpniowych w 1980 r. zostanie przywrócona. Już w pierwszej swojej homilii w katedrze warszawskiej papież wyraził solidarność z rodakami, „którzy najboleśniej czują cierpki smak zawodu, upokorzenia, cierpienia, pozbawienia wolności, krzywdy, podeptanej wolności człowieka”. Tylko dzięki uporowi Jana Pawła II doszło do jego konspiracyjnego spotkania z przewodniczącym zdelegalizowanej „Solidarności”, Lechem Wałęsą.

W swoim nauczaniu Papież kładł akcent na powołanie chrześcijanina do zwycięstwa i prawo jego ojczyzny do suwerennego bytu. Jako wzorce ukazał Polakom troje patriotów, których beatyfikował podczas pielgrzymki: matkę Urszulę Ledóchowską oraz powstańców styczniowych 1863 r. – oo. Alberta Chmielowskiego i Rafała Kalinowskiego. Tą pielgrzymką Jan Paweł II dodał Polakom ducha i nadziei na odzyskanie upragnionej wolności. Jeden z zagranicznych obserwatorów pielgrzymki, późniejszy minister spraw zagranicznych Francji, Jean-Bernard Raimond, zobaczył papieża „przemierzającego Polskę czasów stanu wojennego i rozkładającego, systematycznie i ze spokojem, kazanie po kazaniu, system Jaruzelskiego w samym sercu imperium sowieckiego”.

* * *

Na temat dziedzictwa pontyfikatu będą rozmawiać uczestnicy międzynarodowej konferencji 17 października 2023 r. Papież światu. 45-lecie pontyfikatu Jana Pawła II  w Mt 5,14 | Muzeum Jana Pawła II i Prymasa Wyszyńskiego. Swój udział potwierdzili m.in. Valentina Alazraki, rabin Jack Bemporad, prof. Rocco Buttiglione, prof. Chantal Delsol, Andrea Gagliarducci, prof. Mirosław Marynowicz oraz George Weigel.

Nie bez związku z niedawnymi sukcesami na kortach w Paryżu, przypominamy nadal aktualne przemówienie papieża Jana Pawła II do członków Włoskiej Federacji Tenisowej z 15 maja 1986 r.

Drodzy Przyjaciele,

Miło mi powitać członków Włoskiej Federacji Tenisowej, biorących udział w 43. Międzynarodowych Mistrzostwach Włoch. Witam Was tutaj w Watykanie i mam nadzieję, że Wasza wizyta przyniesie chwilę duchowej ulgi pośród intensywnej aktywności fizycznej trwających Mistrzostw. Gratuluję Wam doskonałych wyników i pragnę wyrazić nadzieję, że zawsze będziecie postrzegać swe zdolności jako dar od Boga.

Zawsze z przyjemnością spotykam się ze sportowcami z różnych krajów i kontynentów. Uprawnianie sportu i towarzysząca mu zdrowa rywalizacja uświadamia nam cenne wartości, które ubogacając jednostkę, mogą również przyczynić się do budowania społeczeństwa opartego na wzajemnym zaufaniu i szacunku w atmosferze pokoju.

Przy różnych okazjach mówiłem publicznie o sporcie jako właściwym narzędziu pojednania na świecie. Obecność zawodników z wielu krajów jest wymownym symbolem jednoczącej siły tego sportu. Rywalizacja sportowców tworzy uniwersalny język, który natychmiast przekracza granice narodu, rasy czy przekonań politycznych. Sportowcy, zwłaszcza na arenie międzynarodowej, starają się pielęgnować pozytywne wartości, nie przeradzające się w nadmierne zainteresowanie sprawami czysto materialnymi i nie dające się podporządkować agresywnym ideologiom.

Wasz sport ma charakter wyczynowy, a wysoki poziom sprawności fizycznej, samokontroli, dyscypliny i poświęcenia, których wymaga, czyni z niego prawdziwą szkołę dojrzałości osobistej i zbiorowej. Jesteście jednymi z najbardziej doświadczonych tenisistów na świecie i osobami popularnymi. Dlatego jesteście także odpowiedzialni – przede wszystkim za młodzież i dzieci, które traktują was jako wzór do naśladowania – by pozostać wzorem cnót sportowych i osobistych. Ideały dobrego zdrowia, uczciwości, przyjaźni, współpracy i wzajemnego szacunku, które są tak ważną częścią sportu, są także fundamentem cywilizacji, którą będą tworzyć młodzi ludzie na całym świecie. Chciałabym Was zapewnić o swoim wsparciu na tej drodze.

Wiecie, że Nowy Testament posługuje się przykładem sportowca, aby zilustrować ważny aspekt ludzkiej egzystencji. Święty Paweł pisze: „Gdy zawodnicy biegną na stadionie, wszyscy wprawdzie biegną, lecz jeden tylko otrzymuje nagrodę. Przeto tak biegnijcie, abyście ją otrzymali” (1 Kor 9,24). W jakimś sensie jest to Wasze codzienne doświadczenie w tenisie.

Ale święty Paweł odnosi się do wyzwania przydania ostatecznego sensu samemu życiu. To jest wyzwanie, które stoi przed każdym człowiekiem i przed całą ludzkością. Czy dzisiaj, kiedy jest tak wiele utraconych nadziei i tak wielkie zawirowań wokół celu i sensu życia, wartości zawarte w sporcie nie mogą otworzyć nowych horyzontów humanizmu i solidarności przed młodymi ludźmi na całym świecie? Czy osoby zaangażowane w różne sporty starają się dawać przekonujące świadectwo związanych z nim wartości? Czy nie warto oddać tych talentów także w służbę pokoju, godności ludzkiej, prawdziwej wolności? W ten sposób, aby nadal zastosować się do zachęty św. Pawła, wysławiacie Boga całym sobą, włączając swoje talenty sportowe.

Drodzy przyjaciele, zapewniam was o swojej modlitwie za waszą osobistą i duchową pomyślność. Proszę o przekazanie moich pozdrowień rodzinie i przyjaciołom.

Niechaj Bóg Wszechmogący błogosławi was i strzeże.

Jan Paweł II

Watykan, 15 maja 1986 r.

 

źródło: vatican.va

Uprzejmie informujemy, że w przypadającą 8 czerwca Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa, nasze Muzeum pozostanie zamknięte.

Zapraszamy w kolejne dni tygodnia!

XIX Konkurs Papieski, organizowany przez Instytut Tertio Millennio, został rozstrzygnięty. Tegoroczna edycja, w której partnerem było Mt 5,14 | Muzeum Jana Pawła II i Prymasa Wyszyńskiego, przebiegała pod hasłem Z nadziei, która jest w nas – tymi słowy Ojciec Święty zwrócił się do młodych ludzi w swoim słynnym liście Parati semper.

Do konkurencji, która obejmowała nauczanie społeczne papieży Jana Pawła II i Benedykta XVI, przystąpiło ponad 2000 uczniów szkół średnich. W ostatniej turze Konkursu Papieskiego jego uczestnicy odpowiadali na pytania związane z esejem, który przygotowali. Wielu z finalistów wybrało wątki pochodzące z listu Jana Pawła II do młodzieży Parati semper (1985).

Wszystkim uczestnikom – a szczególnie zwycięzcom – serdecznie gratulujemy wiedzy i zapału życząc, aby nieustająco mieli odwagę „wypływać na głębię”.

Duc in altum!

Uprzejmie informujemy, że w Święto Dziękczynienia 4 czerwca Mt 514 | Muzeum Jana Pawła II i Prymasa Wyszyńskiego otwarte będzie w godz. 14.00-19.00 (ostatnie wejście o godz. 18.00).

Serdecznie zachęcamy do odwiedzenia tego dnia Świątyni Opatrzności Bożej oraz Muzeum.

 

Od kilku miesięcy Mt 5,14 | Muzeum Jana Pawła II i Prymasa Wyszyńskiego prowadzi prace nad tworzeniem archiwum społecznego Mój profesor Wojtyła. Jego celem jest zachowanie dla przyszłych pokoleń unikatowych świadectw związanych z pracą przyszłego papieża na uczelniach w Lublinie i Krakowie.

Archiwum Mój profesor Wojtyła jest inicjatywą społeczną, do której może przyłączyć się każdy  przekazując lub udostępniając do digitalizacji zdjęcia, relacje, listy, dzienniki oraz inne pamiątki materialne. Pracownicy Muzeum i wolontariusze zaangażowani w realizację projektu spotykają się także ze świadkami historii, przeprowadzają wywiady i opracowują zdobyte materiały. Dzięki udostępnieniu tych archiwaliów na platformie internetowej możliwe jest pokazanie Karola Wojtyły jako profesora i nauczyciela w mniej znanym okresie życia przyszłego papieża: „Tworząc archiwum społeczne poszukujemy wychowanków, studentów, słuchaczy i współpracowników Karola Wojtyły z uczelni oraz ich potomków, którzy posiadają rodzinne archiwa. Każdy kontakt, każde spotkanie i każda rozmowa jest dla nas na wagę złota, ponieważ upływający czas nie działa na korzyść stanu zachowania obiektów materialnych i możliwości pozyskania relacji mówionych” – mówi Ewa Celińska-Pyśk, kierowniczka Działu Wolontariatu Mt 5,14 i koordynatorka projektu Mój profesor Wojtyła.

Karol Wojtyła był wykładowcą na uczelniach wyższych przez prawie ćwierć wieku, aż do wyboru na papieża. Był to okres intensywnej pracy dydaktycznej ze studentami. Prowadził wykłady, proseminaria oraz seminaria dla magistrantów i doktorantów. Kształcił swoich naukowych następców, ale też duchowo formował studentów poprzez rozmowy i wspólne wyjazdy. Wakacyjne wędrówki mocno integrowały społeczność akademicką z niezwykłym profesorem i pomagały budować relację mistrz–uczniowie.

Dotychczas w ramach realizacji projektu archiwum społecznego przeprowadzono 10 wywiadów ze świadkami historii. Muzeum zwraca się z prośbą o kontakt do bliskich współpracowników i studentów Karola Wojtyły z lat 1954-1978. Kontakt do zespołu archiwum społecznego jest dostępny na stronie internetowej Mt 5,14 | Muzeum Jana Pawła II i Prymasa Wyszyńskiego.

Realizację projektu Mój profesor Wojtyła dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Partnerami projektu są Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie, Muzeum Dom Rodzinny Ojca Świętego Jana Pawła II w Wadowicach oraz Centrum Archiwistyki Społecznej.